Een willekeurige zaterdagochtend om 10u aan het station van Leuven. Het was een waaierige, bijna stormachtige dag, dus dat acht van deze twaalf fietsen plat op de stoep liggen, heeft zeker met de wind te maken. Dit is de ingang van de belangrijkste voetgangerstunnel onder de sporen. Vanuit de stad geraak je zo het snelst op de perrons, en het is ook de snelste doorgang naar de achterkant van het station, naar Kessel-Lo dus.

Je gelooft eigenlijk niet goed wat je ziet. Vier verwaarloosde en inmiddels zo goed als nutteloze telefoonhokjes in een vuil-en-graffiti-aantrekkende inham van een alreeds saai en hard gebouw (over dat De-Lijn-gebouw doen vele meningen de ronde, ik ben er niet zo’n fan van, om verschillende redenen). Het kan niet de bedoeling zijn dat je je fiets hier achterlaat. Fietsen op deze plek staan te veel in de weg. Rechtsboven zie je de achterkant van een verbodsbord: daar staat op (merkwaardigerwijs tegen de rijrichting in) dat je op die plek geen fietsen mag stallen. Wie het toch doet, belemmert de stoep, de vlotte doorgang voor voetgangers. Dus als voetganger protesteer ik.

Toch kan ik het deze fietsers moeilijk kwalijk nemen. Er is namelijk bij organiserende overheden een fundamenteel probleem met het denken over fietsstalling. Zie je die aanwijzing naar een overdekte parking voor fietsers? Dat blauwe bord met de pijl naar rechts? Het is misleidend en een beetje cynisch. Vanop deze plek moet je sowieso minstens honderd meter met je fiets aan de hand door de tunnel naar de achterkant van het station. Dat is voor een fietser zeer gebruiksonvriendelijk. (Fietsers willen zich als voetgangers gedragen: ze bewegen zich van A naar B in een zo recht mogelijke lijn, en willen terecht hun fiets bij B kunnen achterlaten.) Er zijn ook stallingen aan de zuidkant van het station, maar die staan doorgaans zo vol dat eventjes je fiets wegzetten gewoon niet lukt. Het stallen van je fiets is een trage en langdurige onderneming, en je verliest er zo veel kostbare minuten mee (met het zoeken van stalling en met het terugwandelen naar het station) dat je je verplaatsing bijna net zo goed te voet kunt doen. (Van bij mij thuis stap ik 24 minuten tussen voordeur en perron. Als ik dezelfde verplaatsing met de fiets zou doen, dan schat ik dat ik nauwelijks 4 minuten zou winnen: je moet sowieso 20 minuten rekenen, net omdat je de fiets ook reglementair wil achterlaten — tenzij je de fiets mee de trein op neemt natuurlijk.)

Automobilisten hebben het hier makkelijker: via de ondergrondse parking vlak voor het station kun je zowat het perron op rijden. Letterlijk één minuutje stappen van parking naar trein. Mooi op zich, maar waarom zo veel comfort voor mensen die al een verplaatsing lang in de zetel gezeten hebben? Het zijn de fietsers, die op eigen kracht en in weer en wind naar het station zijn gekomen, die verwend moeten worden. Maar ach, daar is het nu wellicht te laat voor. De investering is gedaan, auto’s zo dicht mogelijk bij het station, fietsen wat verder. Het komt niet makkelijk in de hoofden van planners op om eerst aan voetgangers en fietsers (en aan fietsen!) te denken, en dan pas aan automobilisten en hun auto’s. Dus, dierbare planners, waarom niet wat meer het bekende STOP-principe volgen van bij de aanvang tot aan de realisatie van een project? STOP: eerst aandacht voor Stappers, dan voor Trappers, vervolgens het Openbaar vervoer en pas aan het eind ook Personenwagens. Maar ach, zoals het op de Wikipedia-pagina over dit principe ook staat:”In de praktijk blijkt echter dat de personenwagen op de eerste plaats komt: investeringen in openbaar vervoer of fietsinfrastructuur blijven beperkt en zijn het eerste slachtoffer van besparingen.” Ik protesteer!

Leuven, Martelarenplein, 10 januari 2015, Foto Hendrik Elie Vanden Abeele